Drie dagen surfkamp in Byron Bay, wat een ervaring. Het surfen ging ons gelukkig meteen al goed af. We hadden natuurlijk al een lesje in Bali gehad, daar profiteerden we nu van. De golven waren wel andere koek. In Bali lagen we vaak te dobberen, wachtend op een goede golf. Nu kwamen ze achter elkaar, de ene nog groter dan de ander. Je had amper tijd om op adem te komen! Het is al zwaar, maar met zulke golven en stroming waren we echt kapot. De tweede dag hadden we helaas al spierpijn 🙁 Daarnaast moesten we dag 2 grotere ‘groene’ golven proberen te pakken en dat bleek toch een stukje moeilijker dan de ‘white-wash’ golven van dag 1. Op het moment dat we op de golf stonden en deze omklapt, klapte wij ook head-first de zee in. Maar blijven oefenen en uiteindelijk lukte het een paar keer. De derde dag had ons lichaam geen zin meer. Nu moesten we schuin over de golf surfen, wat nog een stukje moeilijker was. Dit lukte niet echt. Ik kwam haast niet meer omhoog. Spierpijn en kramp (en oké vooruit, iets te veel wijntjes de avond ervoor) maakte dat we een half uur voor het einde van de les ons pak uit trokken en lekker gingen zonnebaden op het surfboard. Helaas was het niet echt een kamp zoals ons werd voorgeschoteld. Vanwege de kou in Byron Bay (het is hier in geen tig jaar zo koud geweest) sliepen we niet in tenten maar in een hostel. Ook waren er geen kampvuurtjes en de groep veranderde ook per dag. Eigenlijk waren het dus gewoon 3 dagen surfles met niks extra’s. Maargoed, we had fun en daar gaat het om!

Een van de meiden met wie we surfles hadden sliep in onze dorm. Midden in de nacht kwam zij straalbezopen de dorm in, knalde overal tegen aan en was in de weer met een of andere gozer. Toen ze eindelijk ging slapen was ik klaar wakker. Fijn. Even later hoorde ik ineens een bijzonder geluid. Alsof een flesje water leeg werd gekieperd. Psssss. Of is dit….?!! Ja hoor. De geur die daarna kwam bevestigde mijn gevoel. De Engelse dame (who else) heeft in haar bed gezeken. Hahahaha wat een giller! Toen ze daarna zelf wakker werd begon ze te schelden, legde een handdoek over de natte bende en sliep weer verder. Die ochtend moest zij uitchecken maar had zich enigszins verslapen. Snel trok ze haar kleren aan, lakens van het bed en checkte uit. Gadverdamme!!! Niet eens gedoucht!! De dame van housekeeping kwam later de bedden opmaken. ‘I think that matras is wet’, waarschuwde ik haar. Ik had beter kunnen zeggen dat iemand erin gezeken had, want ze begon meteen te voelen. ‘Neeee’, gilden Don en ik. ‘PEE, IT’S PEE!!!’ Ze rende meteen de kamer uit om haar handen te wassen! Hahahaha oeepssss!

Na het surfkamp stond een skydive op de planning. Donderdag was het ongeveer windstil, vrijdag raasde er te veel wind over het land en werd de skydive geannuleerd. Super balen, vooral omdat de wekker om 5.45 ging om op tijd klaar te staan. Omdat ik de skydive gewonnen had, was deze maar één week geldig. Als ik de skydive nog zou willen doen, zouden we naar Brisbane moeten. Dus meteen in actie gekomen en die middag kwamen we aan in Brisbane. Een grote stad met een hoop straatmuzikanten en veel gezellige lampjes en lichtjes op straat. De volgende morgen moesten we om 6 uur ’s ochtends bij de bushalte staan om te skydiven. Op hoop van zege dat het niet weer zou worden afgezegd stonden we braaf vanaf kwart voor 6 ’s morgens te wachten. Ja hoor, daar kwam het skydive busje!! Aaahhh!! Ik kon niet meer wachten en werd zo enthousiast. Op de basis van de skydive kregen we een korte instructie, trokken onze pakjes aan en gingen naar de startbaan. Zo’n klein vliegtuigje waarin je echt nog voelt dat je vliegt was al een ervaring op zich. Het uitzicht waanzinnig en de sfeer heeel gespannen. Het leek serieus wel alsof ik de enige was die er zin in had samen met een andere man helemaal achterin. Er werden angst scheten gelaten, mensen kregen ademhalingsproblemen en weet ik wat allemaal. Ik vond het juist prachtig!! Dat had mijn instructeur ook in de gaten. Ik zat aan hem vast precies naast het springluik wat hij open trok. Hij wilde me even laten schrikken want hij keek steeds verder over de rand naar beneden. ‘Genoeg nu hoor, geen geintjes nu!’, hij vond het maar wat mooi. Toen moest ik klaar gaan zitten. Kont zo ver mogelijk tegen de rand aan, benen buiten boord en onder het vliegtuig houden (Jezus wat een wind!!), hoofd achterover en…. Ja dat was het eigenlijk. Voor ik het wist stortte we met rotvaart head-first naar benden! Wooeeeehoeeewwww!!! Koud dat het was!!! Maar jeeeee wat ontzettend gaaf!!! Mn hele kop in plooi door de wind. Met 200 kmpu lazerden we op de oceaan af. Toen ging de parachute open en was het net alsof ik een vogel was. Wat een rust. Zo mooi. Daarna maakte de instructeur mijn harnas iets losser, zodat we niet zo opgepropt zaten. Dat zei hij alleen niet dus ik schrok me het apenzuur toen ik ineens 10 cm naar beneden zakte. De idioot!! Dat was nog het engst van allemaal. Het landen verliep vlekkeloos. Ik kon eigenlijk alleen maar lachen en gillen naar Don die op et strand foto’s stond te maken. Benen vooruit en op je kont laten zakken. Echt een gave ervaring. ‘Try before you die’, ‘You only live once’, ‘everything that kills you makes you feel alive’ en nog veel meer was van toepassing. Dat kan van de bucketlist af.

Na de skydive hebben we nog een dagje door Brisbane geslenterd en de volgende dag zijn we naar Noosa Heads vertrokken. In dit kust stadje zitten mijn ouders op dat moment ook en zij hebben een dvd-speler in het appartement. We zijn zo benieuwd naar de opnames van de skydive. Als we die zien moet ik weer alleen maar lachen, zo gaaf!
We eten lekker met z’n 4en en kletsen weer een paar dagen bij. Met de gehuurde auto rijden we door het prachtige landschap naar een oud dorpje waar we echt 20 jaar terug in de tijd gaan. Qua mode, winkelindeling, aanbod van winkels, terrasjes en eigenlijk het hele straatbeeld. Ook dat is Australië. Ik rijd ook weer, het zijn zulke mooie wegen om te touren en dan kan Pepe ook even lekker uit het raam kijken naar de omgeving.
Verder bezoeken we in Noosa een markt, relaxen we aan het zwembad van het hostel en zonnen we op het strand. Na een paar dagen moeten we helaas afscheid nemen van m’n lieve ouders. Hoewel we nog 2 weken in hetzelfde land zijn, zullen we elkaar niet meer zien. De afstanden zijn allemaal zo enorm, dat het niet lukt om samen op te trekken of elkaar te blijven opzoeken. Zij hebben vier weken vakantie en moeten dus door naar het noorden rijden om een vliegtuig vanuit Cairns te nemen. Helaas kan het niet anders maar de eerste twee weken hebben we elkaar heel veel gezien. Wat een toptijd was dat!!! Aan de Australische wijn, aan de andere kant van de wereld met je ouders. Love them 🙂

We huren een auto, want nu we de vrijheid van zelf rijden hebben gevoeld door pap z’n huurauto, willen we zelf ook het achterland van Noosa ontdekken. Er is zo veel te zien. Mooie strandjes als sunshine beach, Mooloolaba, Montville en eigenlijk alleen het landschap is al adembenemend. Met z’n tweeën huren we daarom een Smart voor twee dagen. Toch maar goed dat we internationale rijbewijzen hebben meegenomen!
De eerste dag rijden we langs de kust. Als we even lekker op het strand zitten komt er een man hardlopend op ons af. Precies voor ons stopt hij, shirtje uit, beetje water in z’n gezicht spatten, tuurlijk, moet wel een Italiaan zijn. Don fluit nog naar hem en we liggen in een deuk. Dan komt hij dichterbij en blijkt het een gozer te zijn die in Byron Bay achter Don aan zat!! Hahaha!!! Nu stikken we helemaal van het lachen. De arme knappert druipt langzaam af. Als we de hele dag gereden hebben en terug naar Noosa rijden komen we hem weer tegen!!! Moederziel alleen loopt hij daar. Ik toeter, Don hangt uit het raam! HAHA!! We maken een u-turn om het nog eens over te doen. Gelukkig kan de Italiaan er ook om lachen. Die gekke wijven!
De tweede dag gaan we land inwaarts met de Smart. Eerst zetten we de wekker heeel vroeg, om zonsopgang te kijken. Helaas is het precies deze dag bewolkt, hoe krijgen we het voor elkaar. Nog even terug naar bed dan maar. We touren heel wat af met de Spice Girls en Five uit de speakers en zijn oprecht happy. Wat een fantastisch land! Als we de auto moeten inleveren bezoeken we nog een national park. Met een kustroute door het park lopen we heel wat kilometers en ook hier lijkt het weer een paradijsje. Als we echt geld teveel hebben kopen we hier een huis, besluiten we.

Ook hier worden we weer door talloze Australiërs aangesproken. Zomaar, ineens komt er iemand op je af die geïnteresseerd is in je afkomst, je plannen en je mening over Australië. Mensen die met een hond lopen houden je aan, een gewone supermarkt lijkt een sociale aangelegenheid en eigenlijk overal zijn mensen vriendelijk en hebben nog tijd voor een praatje. Zo’n leuke gewaarwording! Soms is het ook wel een beetje schmutzig. Zoals de man op een markt die op ons af kwam in een pad met allemaal zweverige marktkraampjes. ‘I just visited the lady with tarot cards, and she said i’ll meet a gorgeous tall blonde with leaves on her shirt.’ Alrighty… Hij was zeker 50.

Vanuit Noosa rijden we naar Rainbow beach en stappen we op de boot. Dan gaan we naar Fraser Island, ’s werelds grootste zandbank van wel 120 bij 15km! Met 4 wheel drives crossen we over het strand, door het regenwoud en langs mooie meren. We hebben een groep van 24 mensen, waarvan 8 Koreanen en 8 Nederlanders. De rest komt ook uit Europa. De groep is mega gezellig en we lachen ons kapot. Alle drankspelletjes worden weer uit de kast getoverd en het wordt eigenlijk alleen maar leuker. De Koreanen houden zich een beetje afzijdig maar dat is wel te begrijpen als je al met z’n 8en bent en amper Engels kan. Als er genoeg alcohol in het bloed zit gaan we naar de ‘bar’. Een soort speeltuingebouwtje waar je je 12e verjaardag vierde. Maakt niet uit, nu is alles leuk. Dan wordt Gangnam style aangevraagd en gaat team Korea los!! Wat een gezelligheid en mooi wat muziek kan doen.

Ook Don en ik scheuren over het eiland en al snel hebben we de bijnaam Psycho en Tiësto. Omdat Don ongeveer stuiterend achter het stuur zit als een overenthousiaste hond, zo leuk is het, en ik voor de muziek zorg waardoor iedereen met handen in de lucht bouncend in de wagen zit. Hahaha!!! Te gek dit!
De natuur hier is zó niet Nederlands. We zien een enorme zandvlakte, alsof je in de woestijn staat, dan ineens een prachtig meer, natuurlijke pools op het strand tussen de rotsen en natuurlijk het bijzondere wildlife. We zien dingo’s (wilde honden), walvissen, dolfijnen, haaien, enorme (echt enorme) manta roggen en schildpadden. De slangen en vogelspinnen zijn ons gelukkig bespaard gebleven.
Na 2 nachten en 3 dagen van genieten, crossen en lachen is het tijd om het eiland te verlaten. Jammer, want het is hier zo mooi en de groep is heel leuk. Een van de Nederlandse meiden woont zo ongeveer om de hoek bij mij en is bevriend met oude Hillegomse buurman Boyd. Kleine wereld. Jammer om afscheid te nemen. Zo gaat dat met reizen, dan maar hopen dat we elkaar nog ergens tegenkomen.

De volgende nacht in Noosa dachten we de slaapzaal voor onszelf te hebben. Helaas checken er toch nog 5 mensen in, waarvan 4 uit Ierland. Midden in de nacht komen ze ladderzat terug in de kamer. Gillen, schreeuwen, op de deur bonken, ellende!!! Vooral de Ierse vadsige kerel is mega irritant. Hij slaapt boven Don in het stapelbed en gaat wel 6 keer zijn bed uit om te plassen. Hij gaat bovenop mijn tas staan en gooit alles van het tafeltje af omver waar onze telefoons liggen. De tijd dat hij wél in bed ligt snurkt en roggelt hij heel hard en vies. Ook daarvan kunnen wij niet slapen. Gadver. Wat een kneus. Mikken en plassen lukt ook niet meer dus de pis zit overal behalve in de pot. Als we hem de volgende dag vragen om de plee schoon te maken zegt hij dat hij daar geen spullen voor heeft. Kan ons toch niks schelen! Al doe je het met je tandenborstel. Wacht eens even, dat is best leuk. Zodra hij de kamer uit loopt, zonder ook maar iets op te ruimen, pakken we z’n tandenborstel. Nee nee, zo erg zijn we ook weer niet. We doen een beetje anti-insectenspul op zijn tandenborstel. Dat zal hem leren!! ‘S Avonds als hij zijn tanden staat te poetsen houden wij het niet meer van het lachen maar de viespeuk heeft het niet eens in de gaten. Na weken wakker worden door het gesnurk en gescheet van anderen was dit de druppel die hij moet bezuren. Nouja, we zien hem toch nooit meer haha!

We stappen weer in de Greyhound bus en gaan naar Agnes Water. Weer 8 uur rijden. Die afstanden hier zijn enorm! Eigenlijk is hier niet heel veel te beleven, maar de surflessen zijn goedkoop en we gaan hier op een soort kleine Harley Davidson’s rijden. Ook hier is weer geen riolering, er zijn geen waterleidingen en de gratis Wifi doet het niet. Soms is het echt alsof we terug in de tijd gaan. Helaas regent het en doen we vrij weinig. Achter de geraniums dan maar.

Hmm dat had ik niet moeten zeggen, want als we ’s middags horen dat de motortocht niet door gaat moeten we te 21 uur die avond wachten op de bus. Er zijn maar 5 kandidaten en daarmee krijgen ze de kosten er niet uit. Super stom en we zijn pissig. Vinden wij niet leuk. Na een lange rit in de nachtbus komen we aan in Airlie Beach. Onderweg gebeurde er nog iets waar Don en ik al bang voor waren, een kangoeroe van 1.80 meter geraakt. Langs onverlichte wegen in de middle of nowhere hebben we vanuit de nachtbus ontelbaar veel kangoeroes en Walibies gezien. Een paar sprongen en huppelden over de weg en konden we net ontwijken. Deze grote knaap helaas niet. Het was vreselijk. Wij zaten, vanwege onze instaptechniek,  helemaal vooraan en zagen hem ineens de weg op huppelen. Boem. Zo tegen de bull grill en onder de wielen van de bus door. De chauffeur was er ook stuk van. Aan het aantal dode kangoeroes langs de weg te zien gebeurt dit helaas vaker.

We stoppen even om de bus te controleren en rijden dan verder naar een mooie strandplaats met gezellige barretjes en terrassen, Airlie Beach. Eindelijk!!! Hier blijven we een weekje en vanuit hier gaan we zeilen in het natuurgebied Whitsundays. Daar kijken we super veel naar uit!!

Pap en mam zijn inmiddels weer thuis. Nog maar 25 dagen en dan staan wij ook weer op Schiphol. Gek hoe ik daar naar uit kan kijken maar er ook niet aan moet denken dat het gewone leven dan weer begint. Niet meer wakker worden met maar twee dingen op de to-do lijst: wat eten we vandaag en wat gaan we doen?
Gelukkig zijn er zoveel mensen thuis die ik mis, anders zou ik misschien hier blijven. Haha nee hoor, het klinkt misschien niet zo stoer maar ik mis ons kleine kikkerlandje toch wel 🙂 En ik kan moeilijk Ubs, m’n familie en alle vrienden en vriendinnen hier heen halen. Misschien als ik ooit de jackpot win 😉 Keep dreaming haha!

Nu nog even genieten!! Dikke kus en veel liefssss
Xxxx

Foto’s: www.miesopreis.nl/australie/